تفاوت واکنش با پاسخ_
ارتباط ما با جهان اطراف مان، خواه مردم، خواه اشیاء و یا رویدادها و تجربیات مان – از طریق روشی که ما با آنها رتباط برقرار می کنیم تعریف و شناخته می شوند. طبق این تعریف، نوع ارتباطی که ما با دیگران برقرار می کنیم کیفیت زندگی ما را تعیین کرده و تجربیات ما را رقم می زند.
زیربنا و اساس دیدگاه ما، به بیرون انعکاس پیدا می کند.
زمانیکه افراد پیرامون مان کاری را انجام می دهند یا حرفی را می زنند که ما را ناراحت می کند، مستقیما یا غیر مستقیم – یا پاسخ می دهیم یا واکنش نشان می دهیم که براساس انتخابی که داشته ایم پیامدهایی را متحمل خواهیم شد. همین انتخاب در برابر رویدادهای زندگی مان نیز وجود دارد، واکنش نشان می دهیم یا پاسخ می دهیم.
به عنوان مثال، اگر شخصی به شما در اتوبوس تنه بزند، احتمالا ناراحت می شوید. و با چهره یا کلام تان خشونت را نشان می دهید.
در اینصورت،شما به این اتفاق واکنش نشان داده اید.
اما اگر به احساس آزردگی تان فکر کنید و با خود بگویید: “در برابر این اتفاق چه کاری می توانم انجام بدهم؟” و یکی از رفتارهای مسئولانه ام را انتخاب کنم مثل رفتن به قسمت های خلوت تر اتوبوس؛ به این ترتیب به این رفتار “پاسخ” داده اید.
عمل پاسخ دادن، عملی آزادانه است که نتایج قدرتمندی را در پی دارد. پاسخ دادن شانس فرصت خود تنظیمی و تجدید قوا را در اختیارتان قرار می دهد. طبق تعریف “پاسخ دادن” به معنای “فعالیت مسئولیت پذیر” شناخته می شود که اساسا با توانایی “پاسخ دادن آگاهانه نسبت به یک احساس با وظیفه قابل اعتماد بودن تلفیق شده است و نسبتی مستقیم دارد.
درحالیکه “عمل واکنش نشان دادن” از جایی از گذشته نشات می گیرد و قدرتی در درون خود ندارد، ضعیف است چون عاری از شایستگی و آگاهی بوده و بر مبنای مقاومت ورزیدن و مخالفت کردن بدون تفکر انجام می شود. بطوریکه اغلب اوقات واکنش نشان دادن در خود ظرفیت بالقوه بروز مشکلات جدید را بهمراه داشته و پیچیدگی را بیشتر می کند و حتی می تواند بجای اینکه یک رابطه را بسازد، آنرا را بطورکلی از هم بپاشاند. در هر نقطه ای از زندگی که قرار داشته باشیم همیشه دربرابر شکلی از پاسخ دادن یا واکنش نشان دادن قرار داریم زیرا مواجه با مشکلات جزء لاینفک و همیشگی زندگی است. پاسخ محصول توجه و عشق به پیرامون است. پاسخ نشانهء ادب و احترام و به رسمیت شناختن دیگران است. پاسخ نشانهء دیدن و شنیدن و همراه شدن با دیدن ها و شنیدن هاست. پاسخ نشانهء عدم بی اعتنایی و بی تفاوتی و اخلاق عقیمی است. پاسخ حق و حقوق دیگران است تا تردیدها تبدیل به اعتماد شوند. پاسخ ویژگی هایی دارد که با ویژگی های واکنش بسیار متفاوت است.
در پاسخگویی صبر، حوصله، عشق و عقل درایت دارد، برای همین از ادبیات عاشقانه و دوستانه استفاده می شود. برعکس واکنش که اغلب محصول ترس و خشم بوده و برای اثبات خود و یا به جا نشاندن دیگران به حرکت و یا به تخریب در می آید.
در پاسخ، هیچ ترس و منی وجود ندارد تا از آن دفاع کرد. پاسخ نشانهء صلح و عشق است، برای آن هم عارفان هرگز علاقه ای به پاسخ های آنی و دست دوم ندارند، آنها صبر می کنند تا پاسخ را با مثال های زنده بدهند، آنها هیچ علاقه ای به پاسخ هایی که "فقط" منطق را ارضا کند ندارند، پاسخ آنها برای منطق شرطی شده نیست، پاسخ آنها برای اهل دل است. پاسخ را با دل می شود خواند، زیرا پاسخ توسط دل داده می شود، و لاجرم هرچه از دل برآید بر دل نشیند.
هیچ پاسخی با ادبیات درشت و لمپنیزم و غیر عاشقانه داده نمی شود، فقط واکنش های نفس از ادبیات درشت و غیرعاشقانه و غیردوستانه استفاده می کند. هیچ عاشقی به هیچ بهانه ای لب به ادبیات درشت نمی زند، اما واکنش درنده است، از جنس عشق نیست، او عقلی ندارد که به او متوسل شود تا لب به واژه های غیر عاشقانه نزند.
واکنش می تواند به عشق و ارتباطات پایان بخشد، زیرا عشق و درشت گویی هرگز همنشین هم نمی توانند باشند. بی اعتنایی و بی تفاوتی روی دیگر واکنش است و هر دو از یک جنس هستند. یکی خنجر از پشت می زند و دیگری خنجر زدن را در خود امری بدیهی و ایمانی کرده و آن را حق خود می پندارد.
پاسخ از جنس بیداری و نور است، واکنش از جنس ظلمت و جاهلیت. پاسخ فاصله ها را از بین می برد، در حالیکه واکنش و بی اعتنایی که از یک خانواده اند، فاصله انداز هستند. پاسخ از جنس یگانگی، اعتماد و همبستگی است، واکنش و بی اعتنایی از جنس بیگانگی و بی اعتمادی است. منبع: https://rashed.ir/ http://iranima.blogfa.com
